मन साह्रै रुन्छः बालकविता

                                — रमेशचन्द्र घिमिरे

रुझ्दै– भिज्दै आएँ म त सिमसिम पानीमा
मलाई देखी रिसाउनुभो मेरी सानिमा

रुझ्नु साटो ठाँटीतिर ओत बस्नुपथ्र्यो
नभए’ नि कुनाकाप्चा कतै पस्नुपथ्र्यो
यति जान्दाजान्दै पनि आएँ आफ्नै घर
आफ्नो घरभन्दा प्यारो अरू के नै छ र ?

सहरमा ओत बस्ने ठाउँ छैन कतै
अग्ला–अग्ला घर मात्रै देख्छु जताततै
यी घरमा छिर्नु पैल्यै ढोका बन्द हुन्छ
सहरको चाला देख्दा मन साह्रै रुन्छ ।