मन साह्रै रुन्छः बालकविता
— रमेशचन्द्र घिमिरे
रुझ्दै– भिज्दै आएँ म त सिमसिम पानीमा
मलाई देखी रिसाउनुभो मेरी सानिमा
रुझ्नु साटो ठाँटीतिर ओत बस्नुपथ्र्यो
नभए’ नि कुनाकाप्चा कतै पस्नुपथ्र्यो
यति जान्दाजान्दै पनि आएँ आफ्नै घर
आफ्नो घरभन्दा प्यारो अरू के नै छ र ?
सहरमा ओत बस्ने ठाउँ छैन कतै
अग्ला–अग्ला घर मात्रै देख्छु जताततै
यी घरमा छिर्नु पैल्यै ढोका बन्द हुन्छ
सहरको चाला देख्दा मन साह्रै रुन्छ ।
यहाँ प्रकाशित कुनै समाचारमा तपाईंको गुनासो भए हामीलाई [email protected] मा इमेल गर्न सक्नुहुनेछ । यही इमेलमा तपाईंले आफ्नो विचार वा विश्लेषण, सल्लाह र सुझाव पनि पठाउन सक्नुहुनेछ । हामीसँग तपाईं फेसबुक र ट्विटरमा पनि जोडिन सक्नुहुन्छ । हामीसँग तपाईं
फेसबुक र
ट्विटरमा पनि जोडिन सक्नुहुन्छ ।
Advertisement
